Trybunał Sprawiedliwości UE wydał wyrok w sprawie rozpatrywanej pod sygn. C‑212/20. Wyrok ten był konsekwencją zadanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie pytań dotyczących spraw frankowych.
Wczorajszego dnia, tj. 18 listopada 2021 roku Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok w sprawie rozpatrywanej pod sygn. C‑212/20. Wyrok ten był konsekwencją zadanych przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie pytań dotyczących spraw frankowych (postanowienie z dnia 12 maja 2020 roku), wśród których znalazły się dwa pytania o następujące kwestie:
- Czy w świetle art. 3 ust. 1, art. 4 ust. 1 i art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich (1) oraz jej motywów, przewidujących obowiązek sporządzania umowy prostym i zrozumiałym językiem oraz konieczność interpretowania wątpliwości na korzyść konsumenta, zapis umowy określający kurs kupna i sprzedaży waluty obcej w umowie kredytu indeksowanego kursem waluty obcej musi być sformułowany w sposób jednoznaczny, tj. tak, aby kredytobiorca/konsument mógł samodzielne określić ten kurs w danym dniu, czy też w świetle rodzaju umowy, o którym mowa w art. 4 ust. 1 w/w dyrektywy, długoterminowego (kilkudziesięcioletniego) charakteru umowy oraz faktu, iż wysokość waluty obcej podlega ciągłym (w każdej chwili) zmianom, możliwe jest sformułowanie postanowienia umownego w sposób ogólniejszy, a mianowicie odnoszący się do rynkowej wysokości waluty obcej uniemożliwiający wprowadzenie znaczącej nierównowagi stron w zakresie praw i obowiązków stron ze szkodą dla konsumenta w rozumieniu art. 3 ust. 1 w/w dyrektywy.
W razie pozytywnej odpowiedzi na pierwsze pytanie: - Czy w świetle art. 5 dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich oraz jej motywów, możliwa jest interpretacja zapisu umownego dotyczącego określania przez kredytodawcę (bank) kursu kupna i sprzedaży waluty obcej w ten sposób, aby rozstrzygnąć wątpliwości umowne na korzyść konsumenta i przyjąć, że umowa określa kursy kupna i sprzedaży waluty obcej, nie w sposób dowolny, lecz wolnorynkowy zwłaszcza w sytuacji, gdy obie strony tak samo rozumiały zapisy umowne określające kurs kupna i sprzedaży waluty obcej bądź kredytobiorca/konsument nie był zainteresowany kwestionowanym postanowieniem umownym w czasie zawarcia umowy i jej wykonywania, w tym nie zaznajomił się z treścią umowy w chwili jej zawarcia i przez cały czas jej trwania.
Odnosząc się do pierwszego pytania zadanego przez jeden z warszawskich Sądów Rejonowych, należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że klauzule dotyczące indeksacji, które są zamieszczone w umowie kredytowej powinny określać jasną i zrozumiałą metodę ustalania kursu waluty (cenę zakupu i sprzedaży waluty obcej, do której kredyt jest indeksowany) po to, aby na jej podstawie Kredytobiorca mógł samodzielnie określić kurs waluty obowiązujący danego dnia – z czym wielokrotnie
Takie stanowisko zaprezentowane przez TSUE w odpowiedzi na pierwsze pytanie, wyraźnie podkreśla, że należy chronić prawa konsumentów.
Co prawda TSUE w pierwszym pytaniu wypowiedział się przecząco, jednakże podjął się również odpowiedzi na drugie pytanie, w którym wskazał, że artykuły 5 i 6 Dyrektywy 93/13 powinny być interpretowane w ten sposób, że stoją na przeszkodzie sytuacji, w której sąd krajowy – który pierwotnie stwierdził nieuczciwy charakter warunku umowy zawartej między Bankiem, a Kredytobiorcą w rozumieniu art. 3 ust. 1 ww. Dyrektywy – dokonał analizy tego warunku w celu złagodzenia jego abuzywnego charakteru, nawet jeśli taka interpretacja odpowiadałaby wspólnej decyzji Stron postępowania.
Oznacza to, że TSUE odniósł się do art. 65 k.c. i wyraźnie podkreślił, że przepis ten nie może być podstawą do zmiany abuzywnej klauzuli.
Niniejszy alert ma charakter informacyjny i nie jest to porada prawna.
