Dnia 10 czerwca 2021 roku zapadło kolejne istotne dla „frankowiczów” postanowienie TSUE w sprawie C-198/20, które było odpowiedzią na pytania prejudycjalne zadane przez Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie. Przedmiotowe orzeczenie ma niezwykle istotne znaczenie w kontekście spraw dotyczących kredytów frankowych albowiem dotyczy relacji pomiędzy odpowiednim zapoznaniem się z treścią umowy kredytowej a przysługującym kredytobiorcy na mocy unijnej Dyrektywy 93/13 statusem Konsumenta.
W stanie faktycznym, który był przedmiotem analizy umowę z Bankiem w imieniu czterech kredytobiorców, na podstawie udzielonych pełnomocnictw, zawarł jeden z nich. Osoba podpisująca nie przeczytała jednak treści umowy przed jej podpisaniem. Jeden z pozostałych trzech kredytobiorców, już po podpisaniu umowy w prawdzie ją przeczytał, jednakże nie był w stanie zrozumieć jej zapisów. Pozostali dwaj kredytobiorcy nigdy nie mieli styczności z treścią umowy.
W związku z zaistniałymi okolicznościami, Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie powziął wątpliwości w zakresie tego, jak należy interpretować przepisy dyrektywy 93/13 w przedmiocie ochrony konsumenckiej. Sąd Rejonowy chcąc rozwiać własne wątpliwości, zadał TSUE pytanie prejudycjalne – czy ochrona konsumencka przysługuje każdemu konsumentowi czy też chroni jedynie konsumenta właściwie poinformowanego – dostatecznie uważnego i rozsądnego.
W postanowieniu z dnia 10 czerwca 2021 roku, który stanowiło odpowiedź na ww. pytanie prejudycjalne TSUE przypomniał, iż status konsumenta ma charakter obiektywny i przysługuje niezależnie od zasobu wiedzy osoby ani też od rzeczywiście posiadanych przez nią informacji.
Ponadto TSUE potwierdził, iż konsument zawsze znajduje się w słabszej pozycji w stosunku do przedsiębiorcy i w większości przypadków podpisuje gotowy, sporządzony przez przedsiębiorcę formularz umowy nie mając wpływu na jej treść.
Mając na względzie przytoczone argumenty TSUE uznał, iż „zakwalifikowanie danej osoby jako „konsumenta” w rozumieniu przepisów dyrektywy 93/13 nie zależy od jej zachowania, choćby było ono niedbałe, przy zawieraniu kredytu.”.
Z powyższego można więc wyinterpretować, iż ochrona konsumencka przewidziana w Dyrektywie 93/1, a więc m. in. prawo do podważania umownych klauzul niedozwolonych przysługuje każdemu konsumentowi, a nie tylko temu, którego można uznać za „właściwie poinformowanego oraz dostatecznie uważnego i rozsądnego przeciętnego konsumenta”.
